Artyści

Jacaszek to pochodzący z Mrągowa, a od lat mieszkający w Gdańsku kompozytor, multiinstrumentalista, producent i wykonawca muzyki
elektroakustycznej, łączącej dźwięki preparowane elektronicznie z żywym instrumentarium.

Na swoim koncie ma kilkanaście albumów solowych wydanych w USA, Wielkiej Brytanii, Norwegii, Holandii i Polsce, a także płyty nagrane z Miłką Malzahn, Stefanem Wesołowskim, Mikołajem Trzaską, Tomaszem Budzyńskim, Hanią Malarowską, Anną Śmiszek-
Wesołowską i Vocal Varshe.

Tworzy ilustracje muzyczne do poezji i prozy, muzykę teatralną i filmową oraz słuchowiska. Jest laureatem nagród filmowych i teatralnych
oraz członkiem Polskiego Stowarzyszenia Muzyki Elektroakustycznej i Polskiej Akademii Filmowej.

Bastarda Trio została powołana do życia w 2017 roku przez Pawła Szamburskiego (klarnet), Tomasza Pokrzywińskiego (wiolonczela) oraz Michała Górczyńskiego (klarnet kontrabasowy).

Ten jedyny w swoim rodzaju zestaw instrumentów umożliwił muzykom wykreowanie wyjątkowego brzmienia zespołu, które stało się wyznacznikiem stylu i unikalną cechą Bastardy.
W krótkim czasie Trio wykształciło własny język muzyczny, który stał się narzędziem do przetwarzania i komponowania nowej muzyki,
czerpiącej inspiracje z wielu intrygujących źródeł – od średniowiecznej i renesansowej polifonii, poprzez XIX-wieczne chasydzkie Niguny, po muzykę tradycyjną z różnych zakątków świata (Portugalia, Polska, Litwa, Białoruś).

Te zróżnicowane gatunki i teksty kultury stają się dla Bastardy jedynie puntem wyjścia do własnych kompozycji i improwizacji, wczesnobarokowa metoda “alla bastarda” zostaje użyta w całkowicie nowym kontekście. W ten sposób muzyczne tradycje minionych epok płynnie przekształcają się w oryginalną, bardzo osobistą i na wskroś współczesną wypowiedź artystyczną.

Herida, to artystka obecna na muzycznej scenie Śląska, lecz Piotrków, miasto jej korzeni, zajmuje szczególne miejsce w jej sercu.

Pasja do eksplorowania różnych odmian dźwięków skłoniła ją do przejścia przez bramę konsoli. Jak odkrywca niezbadanych lądów, unika utknięcia w jednym nurcie, a jej muzyczne opowieści rozkwitają na skrzyżowaniach ghetto, techno i trance.

Podróż w czasie do oldschoolowych lat dziewięćdziesiątych stanowi źródło głównych impulsów, które napędzają jej kreatywność i budują atmosferę setów. W zależności od nastroju i charakteru imprezy tworzy swe muzyczne opowieści, których misją jest przeniesienie słuchacza w stan odczuwania dobrostanu.

Luksja Sound to ptb-born, wwa-based DJ duo. Miłośnicy połamanych basów, kwaśnych editów i soczystych dropów.

Grają różnorodnie, mieszając style i podkręcając tempo, tworząc własne taneczne uniwersum.

Piotrkoffowi rezydenci i współogarniacze, organizatorzy nieregularnego cyklu imprez Rozruch, zaangażowani w tworzenie Radia Kapitał w pierwszych latach jego istnienia.

Jeśli nie potrafisz ich znieść kiedy grają szybko, to cholernie pewnie, że nie zasługujesz na nich kiedy grają jeszcze szybciej.

Producent, DJ, kompozytor i wokalista.

Choć produkcyjnie skupia się na hiphouse’owych brzmieniach, w swoich setach stawia na eklektyzm. Skupia się głównie na nietypowych rytmach, co sprawia, że gatunki takie jak UK bass, UK funky, dembow, soca, kuduro czy cumbia mieszają się na jego imprezach, tworząc gęsty od basu i perkusji kolaż.

Muzyczna narracja Królówczanej Smugi prowadzona jest przez zdeformowane dźwięki gitary, przypominające stare, zakurzone i zaniedbane instrumenty, znalezione na strychu pradziada lub odkopane z ukrytej, leśnej mogiły. Pojawia się też głos, daleki od „białego śpiewu”, zbliżony raczej do skrzeczenia sponiewieranego włóczęgi, którego gardło wiele trunków w życiu przyswoiło.

Przywrócenie pamięci przemilczanej, niewygodnej, utraconej, czy po prostu wypartej – a wciąż nierozerwalnie bliskiej kulturze
Biłgoraja staje się motywem przewodnim działalności Królówczanej Smugi. Lecz nie jest to etnocentryzm. Biłgoraj może byćjedynie punktem odniesienia i wyjścia – zachęceniem do rozpoczęcia poszukiwań „zaginionych prawd” w swoich lokalnych matczyznach / ojczyznach. Królówczana Smuga nie tylko poddaje dogłębnej refleksji losy swej rodzinnej miejscowości, ale ujawnia też, jak trudna zdaje się być relacja przeszłości ze współczesnością rodzimego kraju, tym samym krytykując powszechnie propagowaną politykę historyczną.
„Patriotyczno-sportowo-etniczny” strój, zaprojektowany przez Królówczaną Smugę, wzorowany na tradycyjnym, kobiecym stroju biłgorajsko-tarnogrodzkim, stanowi karykaturalne odzwierciedlenie współczesnego quasi-patriotyzmu i etnocentrymu – w formie skrajniej przypominających rodzaj fetyszu. Kobiecy wydźwięk kreacji ma dodatkowo rozbić hegemonię stereotypu o facecie-patriocie, jako jedynej, słusznej formie miłowania swojej macierzy.

To również krytyka samego folkloru, od wielu lat przeżywającego popkulturowy renesans, jednocześnie wykorzystywanego jako narzędzie do budowania niepełnego, przez to iluzorycznego archetypu tożsamości Polaków – pięknych, kolorowych, dobrodusznych Słowian. Dla Smugi folk nie jest eksponatem muzealnym czy odrestaurowanym skansenem – folk dzieje się tu i teraz!

BNNT funkcjonuje od 2008 roku i nie jest wyłącznie tworem muzycznym. Działalność sceniczna i studyjna formacji przeplata się z wydawniczo-projektową praktyką Daniela Szweda, jak również silnie zazębia z twórczością Konrada Smoleńskiego na polu sztuk wizualnych. Dzięki temu aktywność BNNT przybiera różne formy: od zinów po instalacje artystyczne czy film.

To zawieszenie między różnymi formami wypowiedzi wydaje się być jedną z podstawowych strategii twórców, którzy konsekwentnie starają się rozmywać obraz faktycznego składu projektu, zapraszając do udziału w koncertach i nagrywaniu płyt innych artystów (m.in. Matsa Gustafssona).

Sceniczne użycie maski ma marginalizować tożsamości twórców. Podobny efekt przyniosło zarejestrowanie kolejnych wersji płyty „Multiverse” przez innych autorów, zacierające granice między BNNT a ich reinterpretatorami. Swoją drogą – dwie z sześciu wersji nagrali artyści, których mieliśmy przyjemność gościć podczas poprzednich edycji. Mowa o BNNT is Resina i BNNT is Piernikowski.

Przesterowana gitara zanurzona w pogłosie, dźwięczny, wibrujący bas, transowa perkusja z wyrazistym floor tomem, widmowe organy i eteryczne wokale. Dysonujące i niespokojne kompozycje w atmosferze melancholii, która przeniesie nas w odrealniony świat – tak zapowiada się spotkanie z Julią, Kasią i Zosią na tegorocznym PiotrkOFFie.

Warszawski zespół Rosa Vertov gra od 2015 roku, a autorski materiał artystek wraz z kolejnymi koncertami i wydawnictwami nabiera coraz bardziej niepokojącego charakteru. Choć grają w dość klasycznym składzie instrumentalnym, to jednak ich utwory przełamywane są poprzez oryginalne podejście do formy, dynamiki i prędkości. Muzyka zespołu jest zaproszeniem do wejścia w ich własną,
oniryczną nie-rzeczywistość.

Wieże Fabryk powstały w Łodzi w roku 2000 w składzie: Adam Studziński – gitara, Krzysztof Trzewikowski – perkusja, Czarek Wielesik –
bas, Tomasz Kaczkowski – wokal. Rok później zespół zarejestrował materiał demo i zaczął koncertować poza rodzinnym miastem. W ciągu
kolejnych lat łodzianie zyskali sobie renomę czołowego reprezentanta nowej generacji cold wave / postpunka za sprawą zimnej, motorycznej
muzyki i tekstów o wyjątkowej, rozpoznawalnej poetyce.
Ich płyty dokumentują rozwój grupy, ale też konsekwencję i wierność obranej stylistyce. W 2010 roku formacja zadebiutowała
pełnowymiarowym albumem studyjnym, „Dym”, a trzy lata później ukazał się jego następca – „Cel i światło”. Wiosną tego roku łódzki skład
zaskoczył płytowym powrotem zatytułowanym „Doskonały świat”, który zbiera pozytywne recenzje.
Dyskografię zespołu uzupełniają: trzy półoficjalne wydawnictwa koncertowe („Kopalnia 2001”, „Koncert Aurora 2007”, „Live From
Outside Fest 2017”), split z Tanzkommando Untergang oraz kompilacja nagrań koncertowych pt. „20”, wydana na dwudziestolecie
działalności Wież. Kilka miesięcy temu, za sprawą współpracy z Hasiok Records, wznowione zostało ich demo, dostępne wreszcie na
profesjonalnym CD.

Podczas sobotniego afterparty DJ BLOOM, enigmatyczny skład skonfigurowany specjalnie na XIII edycję PiotrkOFF Art Festival, zaprezentuje set złożony z dźwięków inspirowanych jesiennymi ciemnościami i chłodem, ciężkich rytmów wybijanych przez bezduszne automaty, głosów ponurych i mrocznych oraz wszechobecnego dudnienia basu.

Rockowe disco w halloween’owym wydaniu, a tak naprawdę zestaw znanych i lubianych piosenek do tańca i absolutnie nie-do-różanca.